Μια συνέντευξη με τον Φώτη Μπίμπαση
O Φώτης Μπίμπασης είναι αντιπρόεδρος του Δικτύου Εθελοντικών Οργανώσεων Θεσσαλονίκης. Ενεργό μέλος της Κοινωνίας των Πολιτών στην Θεσσαλονίκη με μεγάλη συμμετοχή σε ζητήματα αποκατάστασης αναπήρων, ο Φώτης Μπίμπασης πρόσφατα ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τον δήμο της Θεσσαλονίκης.
Στην συζήτηση αυτή που κάναμε, λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητας του για τον δήμο της Θεσσαλονίκης, μιλήσαμε για όλα. Για το ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών), την αδυναμία συνεργασίας με τον δήμο, τα προβλήματα προσβασιμότητας της πόλης σε άτομα με ειδικές ανάγκες, την καθημερινότητα ενός τυφλού στην πόλη, όπως και την πρόθεση του να θέσει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, και τους λόγους γι’ αυτό.
….τη συνέντευξη πήρε ο Νίκος Βράντσης
Ποια είναι η σημασία του ΚΕΑΤ και ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτό το σημαντικό ίδρυμα;
Το ΚΕΑΤ είναι ένα πολύ σημαντικό ίδρυμα – όπως φυσικά και τα υπόλοιπα τέτοιου είδους ιδρύματα αναπήρων – , καθώς παρέχει εκπαίδευση και αποκατάσταση, βοηθά παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου με φροντιστηριακά μαθήματα, παρέχει δυνατότητα κινητικότητας.
Θα μπορούσε φυσικά να κάνει και περισσότερα πράγματα, όπως να ασχοληθεί με την τρίτη ηλικία. Δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι. Πλέον δεν προχωράμε σε κάποια καινοτομία. Έτσι βρήκανε το ΚΕΑΤ και έτσι δίχως νέες ιδέες το συνεχίζουν.
Τι είδους καινοτομίες θα πρότεινες;
Μια καινοτομία θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός γηροκομείου, ώστε να στεγάσει τους τυφλούς ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, που στα δημόσια γηροκομεία δεν γίνονται δεκτοί, λόγω ανεπάρκειας προσωπικού, ενώ στα ιδιωτικά πρέπει να καταβάλλουν ένα σημαντικό ποσό, που δε διαθέτουν.
Θα μπορούσε φυσικά να κάνει και περισσότερα πράγματα, όπως να ασχοληθεί με την τρίτη ηλικία. Δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι. Πλέον δεν προχωράμε σε κάποια καινοτομία. Έτσι βρήκανε το ΚΕΑΤ και έτσι δίχως νέες ιδέες το συνεχίζουν.
Τι είδους καινοτομίες θα πρότεινες;
Μια καινοτομία θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός γηροκομείου, ώστε να στεγάσει τους τυφλούς ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, που στα δημόσια γηροκομεία δεν γίνονται δεκτοί, λόγω ανεπάρκειας προσωπικού, ενώ στα ιδιωτικά πρέπει να καταβάλλουν ένα σημαντικό ποσό, που δε διαθέτουν.